Wie is Anne?
Ik heet Anne-Marie Maisa. Ik ben het 3e kind van mijn ouders en kom uit een gezin van 7 kinderen, waarvan 4 meisjes en 3 jongens, 1 broer is overleden. Mijn broer is op 16 jarige leeftijd thuis doodgeschoten tijdens de binnenlandse oorlog. Het is een heel emotioneel verhaal om te vertellen, omdat hij nog maar een tiener was en men zich heeft vergist in de persoon. Ik heb op de Comenius school (M.U.L.O.) gezeten tot de tweede klas , omdat we verhuisden naar Stoelmanseiland heb ik het niet kunnen afronden. Ik kwam op 35 jarige leeftijd met 2 kinderen terug naar de stad en voelde er toen niet veel voor om tussen jongeren in de schoolbanken te zitten. Door motivatie van mijn vriendinnen heb ik mijn M.U.L.O. school afgemaakt. Ik heb 4 kinderen, waarvan de oudste 29 jaar en de jongste 18 jaar is. Ik ben gezegend met twee kleinkinderen.

Hoe lang bent u al in dienst bij Betheljada?
Ik ben gestart in 2017 als verzorgster en 6 maanden daarna ben ik gepromoveerd tot groepoudste.

Kunt u wat meer vertellen over uw werk?
Ik werk als groepoudste. Ik zorg ervoor dat alles ordelijk verloopt op de groep zoals het bijhouden van de medicatie en de omgang met bewoners.

Wilt u ons vertellen hoe het was in het begin en tot nu toe?
Vroeger vond ik het moeilijk om samen te werken met bepaalde collega’s en verliep de communicatie onderling wat stroef, maar d.m.v. coaching en motivatie van leidinggevenden heb ik meer zelfvertrouwen gekregen. Vroeger was ik verlegen, en durfde ik ook niet veel te zeggen. Nu ben ik helemaal veranderd.

Wat zijn de goede en minder goede dingen die u heeft meegemaakt bij Betheljada?
Als Earl bijvoorbeeld mama naar me roept als ik aan het werk kom, dan is mijn dag al goed begonnen.
Wat ik lastig vond was dat ik na 6 maanden al als groep oudste werd gepromoveerd, terwijl er anderen waren die 25 dienstjaren hadden. Hier maakte ik me bezorgd over.

Motiveert u uw collega’s ook en hoe doet u dat?
Ik motiveer mijn collega’s wel. Ik geef ze altijd aan dat problemen er zijn, maar dat als je op het werk ben dat achterwege moet laten, want privé en werk moet je niet mengen.

Hoe is de band met de bewoners?
Heel goed. Ik werd zelfs emotioneel van het overlijden van Latoya en Jenesto vorig jaar.

Ziet u uzelf nog over 5 jaar dit werk doen?
Dat weet ik weet niet zeker , want mijn geliefde die woont in Frans-Guyana en die vraagt steeds wanneer ik voorgoed met hem kom inwonen.

Wat voor tips geeft u aan mensen die dit werk willen doen?
Kies bewust voor dit beroep en pas alle richtlijnen toe die je hebt gehad tijdens de trainingen. Liefde, begrip en geduld zijn de belangrijke punten die je nodig hebt.

Wat voor tip/boodschap heeft u voor de lezers?
De bewoners hebben dezelfde rechten als wij gezonde mensen en moeten ook gelijkwaardig behandeld worden. Als je een hart hebt vol liefde is dit werk niet moeilijk.